Hij is het nieuwe tieneridool van de paardenwereld. Niet verwonderlijk, want Jesse Drent (21) is niet alleen een vreselijk aardige jongen, hij kan ook fantastisch met paarden omgaan. Dat bewijst hij met zijn showpartner Eva Roemaat, waarmee hij het vrijheidsdressuurduo Nalanta vormt. Maar hij heeft een diepere ambitie. “Ik wil mensen anders leren omgaan met een paard.”
Het is hartstikke vers nieuws, Jesse heeft een nieuw paard. Het is de tweeënhalfjarige champagnekleurige Andalusische hengst Antares, kersvers uit Spanje. Hij is er helemaal vol van. “Ik dacht wel eens na over opvolging voor Andorra, want zij is 22 jaar. Maar ik was nog niet echt op zoek. Antares kwam op mijn pad en ik moest snel beslissen. Hij was best heftig toen ik hem zag en ook tijdens de veterinaire keuring was hij vrij wild. Maar er waren ook lieve momenten en ik zag dingen die we goed kunnen gebruiken in de shows.” Jesse is gelijk begonnen met de basisopvoeding: poetsen, lopen aan de hand en netjes stilstaan als dat wordt gevraagd. Antares is een slimme jongen. Hij kan al flemen op commando. Het is de bedoeling om hem hengst te laten. “Als hij zich blijft gedragen tenminste. Het moet wel veilig zijn, zeker als hij met publiek in aanraking komt. Maar het gaat zeker nog een jaar of twee duren voor hij zover is.”
Talent
Jesse is eigenlijk via zijn zus in de paarden beland. Hij probeerde allerlei sporten uit, maar niets kon hem lang boeien. Tot hij met zijn moeder voor de lol een proefles meereed bij de manege, waar zijn zus op les zat. Hij was gelijk gegrepen en keek er iedere week naar uit dat hij weer op een paard mocht. “Talent? Dat zou ik niet durven zeggen. Ik was eigenlijk nogal bang. Als ik er eenmaal opzat ging het wel, maar daarvoor was ik best zenuwachtig. Maar ik zette toch door. Wat me intrigeerde was dat je van een paard terugkrijgt wat je geeft. En dat je ergens naartoe werkt.”
Na drie jaar mocht hij met zijn zus samen een eigen pony. “Zij had net haar schouder gebroken, dus ik heb de blaren op mijn kont gereden, omdat ik allerlei pony’s moest uitproberen. Ik weet nog dat ik op Andorra zat en er eigenlijk geen klik mee had, maar mijn moeder wel. Achteraf ben ik natuurlijk heel blij dat ze haar heeft gekocht.”
Naast recreatief rijden en af en toe een dressuur- en springwedstrijdje, kwam Jesse tijdens een stage voor school in aanraking met vrijheidsdressuur. “Bij die stal leerden ze paarden kunstjes voor in een film. Ik mocht het ook ervaren en vond het leuk. Andorra probeerde ik daarna de Spaanse pas te leren, maar ze ging alleen schrapen. Omdat ik er meer van wilde weten heb ik een boek gekocht over vrijheidsdressuur.”
Samenwerking
Hoewel hij aanvankelijk meer belangstelling had voor springen, was de interesse voor vrijheidsdressuur wel gewekt. Via een stalgenote kwam hij in contact met Eva, die al meer ervaring had met het aanleren van kunstjes. “We hadden de eerste keer afgesproken op stal, ze zou me helpen met Andorra. Een paar uur later zaten we nog te kletsen en vanaf dat moment spraken we iedere week af.” Eva gaf al met enige regelmaat demonstraties. Jesse ging mee. Het was het begin van een zeer succesvol duo. Hoewel ze totaal verschillend zijn, verloopt de samenwerking prima. Jesse vindt niet dat hij de ster van de show is. “Eva heeft veel meer volgers op instagram en zij heeft een grotere aanhang onder volwassenen. Dat houdt alles in evenwicht. We trekken veel samen op, maar we hebben eigenlijk nooit ruzie.” De demonstraties die ze verzorgen oefenen ze niet vooraf. Het tweetal is zo op elkaar ingespeeld dat ze eenmaal in de ring vanzelf tot een boeiend optreden komen, waarbij ze rekening houden met het humeur van de paarden op dat moment. Tijdens de shows verschijnt Jesse ook in de ring met zijn Shetlanderhengst Macho. Die kwam eveneens min of meer toevallig op zijn pad. “Via via kreeg ik de vraag of het wat voor me was, want hij kwam ergens vandaan waar hij verwaarloosd werd. Ik zag zijn oogjes en kon geen nee zeggen. Ik kreeg hem cadeau en heb al mijn zakgeld bij elkaar gelegd om hem te onderhouden.” Macho doet zijn naam eer aan. Het is een echte stoere vent, die Jesse in het begin wel luid hinnikend over het hele terrein sleurde. Inmiddels weet hij precies hoe hij zich in de show moet gedragen. “Andorra is veel liever. Die is zorgzaam en wijs. Zolang je eerlijk tegen haar bent is ze dat tegen jou. En als je het verdient, doet ze speciaal haar best. Macho is veel ondeugender, maar die heeft ook een zachte kant. Hij kan me altijd aan het lachen maken, omdat hij zo onbenullig kan doen. Voor een fotoshoot moest hij voor me knielen. Gaat hij ineens op schoot liggen. Zulk soort dingen doet hij.”
Trouw aan gevoel
Jesses hele leven draait inmiddels om paarden. Hij is klaar met zijn opleiding paardenhouderij en werkte aanvankelijk hele dagen bij een stal, waar hij alle voorkomende werkzaamheden verricht. Tegenwoordig heeft hij enkele paarden in training, geeft hij les en treedt hij op met Nalanta. “Ik rijd één dressuurmerrie die heel kijkerig is. Die is nu vijf keer meegeweest op wedstrijden en start ik in de L. Daarnaast rijd ik twee ruinen in het springen.” Hij heeft eerder ook wel paarden ingereden. Het rijden voor een eigenaar brengt wel een speciale instelling mee, want meestal worden de paarden doorverkocht. “Deze paarden mag ik voorlopig mee doorgaan. En met deze eigenaar kan ik het goed vinden. Ik heb een manier van werken en daar wil ik niet van afwijken. Het is wel goed om een doel te stellen, want dat beetje druk heb ik nodig. Maar ze moeten me niet opjagen, dat werkt niet.” Hij wil trouw blijven aan zijn gevoel. “Dat is ook wat ik met onze shows wil overbrengen: dat je veel meer bereikt als je liefdevol en met geduld omgaat met een paard. Sommigen zien het als product. Ik heb al moeite met het woord ‘fokproduct’. Alsof een paard een ding is, bah. Er zijn mensen die alleen maar prestaties willen en ze nauwelijks een aai geven. Maar je krijgt er veel meer voor terug als je dat wel doet. Ik vind trouwens wel dat het verbetert. Ik zie tijdens evenementen gelukkig steeds meer mensen die oprecht plezier hebben met hun paard. Maar het kan nog beter.” Het zijn wijze woorden voor iemand die nog zo jong is. Bij ambitie komt toch vaak dwang en ongeduld kijken. Verliest Jesse zelf nooit zijn geduld? “Oh jawel”, bekent hij heel eerlijk. “Ik heb ook wel eens een slechte dag waarop ik teveel wil en dan handel uit frustratie. Dat is vooral boosheid op mezelf. Maar ik stap tegenwoordig af als ik dat voel en dan loop ik een rondje. Want het werkt gewoon niet. Het ligt niet aan het paard. Als iets niet gaat, moet je kijken of je het op een andere manier voor elkaar kunt krijgen in plaats van door te drammen. En je moet reële verwachtingen hebben.”
Ponykamp
Jesse noemt Sylvie Willms en de Française Alizee Froment als zijn grote voorbeelden. Alizee was vorig jaar de ster van het Horse Event, waar ze zonder zadel en hoofdstel een perfecte Grand Prix dressuurproef reed. “Ik zou wel bij haar willen trainen”, droomt Jesse, die vertelt dat Frédèric Pignon, die andere grote Franse ster, het idool van Eva is. “We zijn, voordat we elkaar kenden los van elkaar naar Cavalia geweest, waar we hem aan het werk hebben gezien. Magisch om te zien wat voor band hij heeft met zijn paarden. Dat willen wij ook.”
Jesse en Eva hebben het, naast hun dagelijkse werk, erg druk met shows. “We traden met Nalanta bijna wekelijks op. Dat hebben we inmiddels ietsje teruggeschroefd, want het moet wel speciaal blijven.” De hype was zo mogelijk nog groter nadat het eerste boek van Jesse verscheen, genaamd ‘Passie voor Paarden’. Er wordt gewerkt aan een tweede boek. Het leverde ook veel aanvragen voor vrijheidsdressuurles op. En er was veel belangstelling voor de Nalanta ponykampen. Een groot succes, vertelt Jesse. “Kinderen uit heel Nederland, tussen de 10 en 16 jaar deden mee in groepen van maximaal 25. Het was in Kootwijkerbroek en we deden niet alleen vrijheidsdressuur, maar ook gewoon rijden. Intensief, maar wel erg leuk om te doen. We gaan daar zeker volgend jaar mee door.”
Naast al dat werk blijft er weinig vrije tijd over om iets anders te doen. “Netflix is mijn nieuwe hobby, meer tijd en puf heb ik niet”, lacht Jesse. “Mijn favoriete serie? The Vampire Diaries heb ik net gekeken, maar zet dat er maar niet in, want dan krijgt iedereen misschien een raar beeld van me, haha.”
Cap als champignon
Omdat hij hele dagen tussen de paarden zit, loopt Jesse de hele dag in rijkleding. Het vinden van een goede rijbroek in zijn maat valt hem niet mee. Hij is slank, maar zijn benen zijn net te lang voor een kindermaat. “Kleine damesbroeken komen dan vaak weer tot mijn navel, dat zit ook niet. Herenbroeken zijn me meestal te wijd en er is weinig keuze. Ik heb ze het liefst in zwart, donkerblauw of grijs, aansluitend met diepe zakken, zodat mijn telefoon mee kan. Ik houd niet van een leren kont, maar wel van die gripstrepen bij mijn knieën. Animo vind ik een mooi merk, maar helaas zijn die rijbroeken wel duur. Ik heb nu hele fijne van Equiline.”
Ook lastig is het vinden van een geschikte en betaalbare cap, vindt Jesse. “Of ik zie eruit als een champignon met zo’n ding op mijn kop, of ze hebben teveel bling of ze kosten duizend euro… Ik ben er nog niet uit. Ik wil een gewone, normale, niet al te grote cap, liefst in donkergrijs, want dat past bij mijn rijjajsje.” Hij draagt tijdens het rijden het liefst chaps van Dijon met schoenen van Ariat. “Ik heb ook wel laarzen gehad en dat zou ik ook wel weer willen, want het staat netjes. Maar het is voor mij minder praktisch, omdat ik ook stallen uitmest.”
Tekst: Tessa van Daalen
Beeld: Eva Roemaat
